6. O internecie.

Internet jest łatwy.
Można tu mieć tysiąc trzystu siedemdziesięciu dwóch bliskich znajomych i wszystkich utrzymywać na bieżąco ze stanem swojego ducha, etapem w związku, miejscem i czasem wakacji, ulubionym dowcipem rysunkowym i klipami z youtube.


W internecie można nakarmić głodne dziecko, klikając w pikselowy brzuch cyfrowego pajaca. Cyfrowy pajac nie chlapnie wulgarnego słowa ani nie zwymiotuje, za to daje niezły komfort, wręcz empatycznego kopa, namacalną iluzję pomocy. Jest natomiast zwykłą gnuśnością. Lenistwem. Mechaniką palca na klawiaturze. Obok laptopa dymi wonna kawa, pod biurkiem stopy tną obertasa w drogich butach.


Łatwiej jest kliknąć zmarłej ciotce dwa nawiasy z gwiazdką pośrodku, niż się bujać w korkach na cmentarz, wysupływać drobne na znicz, a później toczyć walkę z wiatrem, zapałką i knotem.


Każdą rozmowę w internecie da się przerwać alibi o niestabilnym łączu. Klik i znika niewygodny dyskutant.


Stosunek do rzeczywistości monopolizuje nie mające alternatywy „lubięto”.


Internet daje złudzenie współuczestnictwa – w głównym nurcie nie-wiadomo-czego, w istotnych wydarzeniach, w życiu innych ludzi. Przy czym ten współudział nie jest okupiony żadnym rzeczywistym wysiłkiem znoszenia cudzej obecności. Każdą możliwą niewygodę anihiluje krzyżyk w prawym górnym rogu.


[Pomijam tu frustratów, żywiących się sianiem armagedonu. Pasą się anonimowym rozlewaniem błota, szczęśliwie - nie jest to lepka, brudna maź i nie trzeba się z niej szorować, wystarczy użyć funkcji „usuń” albo wyłączyć stronę.]


W internecie, jak w bonmocie Andy Warhola, każdy może mieć swoją minutę chwały, wiemy coś – Ty i ja - o tym, dość łatwo dojść do przelotnej sławy i popularności, po czym spada się w otchłań Mordoru.


W internecie wszędzie jest blisko, do innych ludzi również, ale ta bliskość jest iluzją. Prawdziwa polega na trzymaniu za rękę, kompromisach i na kłótniach - a nie na nawiasie ze znakiem przestankowym.


Internet jest nieuchronny, bez niego coraz bardziej nie da się. Mam jednak przemożne wrażenie, że zgrzyt wynika z tego, że my nadal jesteśmy analogowi. Ja – z całą pewnością.




A Ty, Przyjaciółko?


_____________________________________________________

poruszyłaś bardzo ciekawy temat.
czytałam ostatnio wywiad z Marią Cywińską, socjologiem internetu, która rozróżnia dwa sposoby postrzegania sieci - jako narzędzia lub miejsca.
uważam, że to genialna obserwacja.

w niej tkwi sedno sprawy: dla osób w pewnym wieku (niestety mam na myśli nas, moja miła), internet jest jednak przede wszystkim narzędziem, w mniejszym stopniu - przestrzenią spotkań.
i tak oto my, przedpotopowe matrony, wolimy analogowe życie towarzyskie.

lecz jednak, gdy mój serdeczny druh powiedział, że nie jest w stanie poprowadzić projektu z informatykiem, który jest cztery tysiące kilometrów od Jego biura, opadły mi ręce.
- jakto, jakto - kpiłam - przecież nie masz chyba potrzeby oglądania tego pana. ważne tylko, żeby pracę robił rzetelnie i zdawał ją terminowo.
wtedy mój druh odpowiedział - wiesz, ja chyba jestem z innego pokolenia, ja  m u s z ę  spotykać się z pracownikiem.
nie do końca Go zrozumiałam, ale decyzję uszanowałam.
widać dla Niego sieć jeszcze nie jest narzędziem w takim stopniu, jak dla mnie, a w żadnej mierze - miejscem spotkań.

we wspominanym artykule, Maria Cywińska powołuje się na badania dr Dominika Batorskiego, które wykazały (...), że ludzie o takim samym wykształceniu, w tym samym wieku i o podobnym statusie społecznym różniący się tylko umiejętnościami korzystania z narzędzi cyfrowych silnie się różnią pod względem sukcesu zawodowego i są mniej dotknięci bezrobociem - na korzyść informatycznie wyedukowanych.
tej informacji nie można zbagatelizować.
oznacza, że w naszych czasach e-kompetencje determinują status życiowy.

a jeśli chodzi o internetowe łatwe kciukaski...
znalazłam kiedyś w sieci adekwatny obrazek:

sieć jest szybka. sieć operuje symbolem, skrótem, kliknięciem, lubięto.
uogólnię: w sieci nie ma miejsca na refleksję.
a jednak, przecież sieć dotyczy życia. prawdziwego, realnego.

myślę, że musimy jakoś się w tym odnaleźć.
wydeptać własną ścieżkę.


pozdrawiam,
egzechustka.