4. O starości.

Dzieliłam przedział z pewnym zażywnym staruszkiem. Miał gładką, okrągłą twarz, wielkie okulary na nosie, splatał dłonie na stosie wydruków, które ułożył na kolanach i z ożywieniem dyskutował ze swoim towarzyszem. Ten, pięćdziesięcioparolatek o szklistych, krecich oczach i rudawym zaroście a to pochylał się, a to przeciągał na swoim siedzeniu, znużony widać długą jazdą pociągiem, raz po raz łypał w okno ponad głową staruszka i co chwila powtarzał:
- Doskonale! Bardzo dobrze!
Staruszek, czynny zawodowo profesor medycyny objaśniał sąsiadowi jakieś złożone teorie. Referował doświadczenia z ostatnich kongresów. Uzasadniał swoje decyzje personalne. Cieszył z wydziałowych inwestycji i remontów.
- Doskonale! Bardzo dobrze! – mantrował rudy.
- Samochód już odstawiłem na zimę, - rzekł w pewnej chwili profesor. – Nie wiem, czy w przyszłym roku jeszcze będę jeździł.
- No co pan! – żarliwie żachnął się kreciooki.
Profesor – w sekundę pojęłam, dlaczego od początku wydał mi się znajomy, wyglądał jak ożywiony Carl Fredricksen z „Odlotu” – uśmiechnął się dobrodusznie (niczym Fredricksen do Russela, kiedy ten w końcu zdobył sprawność opiekuna starszych osób).
- A jednak jak ktoś się czegoś nauczy w młodości, - westchnął z promienną radością. – pływać, jeździć rowerem, samochodem, to to się nie wyciera.
- Nie wyciera się! Nie wyciera! – odbił rudy, patrząc niewidzącym wzrokiem przez okno. - Doskonale! Bardzo dobrze!
I dalej rozmawiali – albo raczej staruszek monologował - o konferencjach, odczytach i o publikacjach w prasie zawodowej.
- A zdjęli mnie, wie pan, z tego eksperta w tym roku. – staruszek znowu się uśmiechnął łagodnie. – Miałem kontrakt do 2011 i już nie przedłużyli.
Byłabym gotowa się założyć, że rudy w ostatniej chwili ugryzł się w język, żeby nie palnąć:
- Doskonale! Bardzo dobrze!
Staruszek splótł i rozplótł palce oparte na pryzmie wydruków.


Stałam się mimowolnym świadkiem in vivo żegnania się z obecnością.

Nitki, które łączą profesora z tak zwanym życiem powoli wysuwają mu się z rąk. Jeszcze jest sprawny fizycznie, ale nie wie, co się stanie do wiosny. Jeszcze pracuje, ale jego zawodowe miejsca i tu i ówdzie zajmują młodsi. Jeszcze tu jest, ale już jakby nie tu.

Uderzyła mnie jego pogoda. Braku śladów buntu. Aprobata dla nieuchronności.


To było ładne i straszne zarazem, potworne.

Wiem, że wiesz, o czym mówię.



Serdeczności.


------------------------------------------------------------------------------------------


moja miła przyjaciółko,


temat starości, a właściwiej - odchodzenia - jest mi szczególnie bliski.
często myślę o umieraniu.


sądzę, że z naszym życiem i odchodzeniem jest jak z dniem i nocą.
przecież nie wrzeszczymy, nie tupiemy ze wściekłości, że zapadł zmierzch.
nie ma na to rady; taki jest cykl doby.


tak samo nie ma co się złościć, czy buntować, że umieramy.
tak już jest.
trzeba tylko się przygotować.
posprzątać w mieszkaniu. nareperować to, co zepsute.
zapłacić rachunki. spłacić długi.
spisać testament.
i łapać chwile, które zostały przed zachodem.




pozdrawiam spakowana, gotowa do podróży.
egzechustka.